MARCADA

VOOR meerstemmigheid

Over de veiligheid

Vier feiten:
(a) Behalve in Palestina, op de Westelijke Jordaanoever, heb ik nog nergens zoveel gewapende security / bewaking / soldaten / wachtposten gezien als in Irak. In Badgad staan pantserwagens met een schuttersputje erbovenop nog net niet op elke straathoek. Voor gebouwen van de overheid en veel kantoorpanden staan bewakers met een groter of kleiner formaat geweer. Soldaten die de verkeerspolitie ondersteunen bij grote kruispunten dragen een pistool op de heup. Bij de ingang van het Irak Museum staat een bordje “wapens verboden”, dat zal niet voor niks zijn. Op de hoofdwegen tussen de steden kom me langs meerdere checkpoints, die door soldaten worden bemand. Overigens is de controle bij het ene checkpoint een stuk laconieker dan bij het andere. Ik heb er geen systeem in kunnen ontdekken, maar dat komt ongetwijfeld doordat ik de details ter plaatse niet ken. Volgens reisleider Sardar is Irak een land waar “hard power” veel meer aan de orde is dan “soft power” – en fysiek je macht afdwingen betekent wapens.
(b) Tijdens mijn reis door dit land heb ik me nergens onveilig gevoeld, behalve even bij een korte wandeling door de wijk Batawien in Baghdad waar alle panden vervallen krotten zijn en het volgens insiders wemelt van kleine en grote criminelen. Ik wilde daar toch even rondkijken omdat het boek Frankenstein in Baghdad van Ahmed Saadawi zich in die wijk afspeelt. Een absolute aanrader trouwens, het boek, niet de wijk.
(c) In alle steden die ik bezocht viel ik natuurlijk nogal op (lang, bleek, spierwit haar) en dat trok veel bekijks. Maar de reactie was meestal steelse blikken, gniffelen, verbaasd opkijken, of nieuwsgierig vragen waar ik vandaan kom en of ik op de foto wilde (andersom heb ik ook een aantal mensen gevraagd of zij op de foto wilden natuurlijk, wat altijd mocht). Alleen in Bagdad heb ik een paar wantrouwige blikken gezien, en ik wijt dat aan het feit dat het een enorme stad is met veel meer sterk van elkaar verschillende bevolkingsgroepen dan in enige andere stad, met meer argwaan tot gevolg. Het is ook de enige stad waar ik een flink aantal wat wij zouden noemen “verwarde personen” op straat heb gezien. Daar zitten ongetwijfeld verslaafden tussen, en mensen tussen met PTSS van de verschillende oorlogen die over Irak heen zijn gerold in de afgelopen decennia. En er zijn ook meer bedelaars, die volgens de gids door georganiseerde bendes worden aangestuurd en uitgebuit, precies zoals in Parijs.
(d) alle vrienden van onze gids of chauffeur die ik sprak vertelden me dat ze zich veilig voelen op de plek waar ze wonen: in Basra, in Najaf, in Karbala, en in Baghdad. De jonge vrouw Basma in Najaf merkte op dat ze het idee krijgt dat ze zich onveilig zou moeten voelen als ze westerse media leest… alsof ze haar eigen ervaring niet zou mogen vertrouwen. En Ahmed/Angelo in Bagdad merkte op dat er in westeuropese grote steden (Madrid, Londen, Brussel, Parijs) aanslagen zijn geweest die de toeristen niet afgeschrikt hebben.

En de dreiging van oorlog? Ja die is er zeker, ondermeer aangewakkerd door de Israelische genocide op Gaza en aanvallen op Zuid-Libanon, en de reactie van shiitische groeperingen en van Iran daarop. Geopolitiek spanningen, heet dat dan. Maar in Europa woedt er al een oorlog met evengoed geopolitieke drijfveren, die door de reactie van NATO zo maar uit zou kunnen groeien tot een nucleaire confrontatie.

Mijn conclusie: risico-inschattingen zijn behoorlijk subjectief, en zowel de westerse cultuur van flinke risicomijding als het westerse beeld van de niet zo witte en andersgelovige medemens spelen een rol in hoe onze regering de veiligheid van Irak inschat. Het internationaal reisadvies voor Irak: rood, is daar een concreet voorbeeld van. En als ik op de sociale media lees hoeveel moslims zich de afgelopen maanden bedreigd hebben gevoeld, mag de groene kleur van Nederland wel eens heroverwogen worden…

Over de veiligheid
Schuiven naar boven
MARCADA