En toen zaten we opeens middenin een grote historische gebeurtenis en dat al in onze eerste week! Stapte aan het begin van de week de ene Liz in (Liz Truss werd de nieuwe premier), stapte gisteren de andere Liz (70 jaar koningin) eruit en wel voor altijd. Zij is nu de late Queen en dat bracht heel wat mensen op de been. Ook wij gingen vanmiddag eens kijken naar de reuring rond het Buckingham Paleis en we werden niet teleurgesteld. Heel veel mensen, heel veel opgeheven telefoons, heel veel politieagenten en natuurlijk heel veel bloemen. 
Toch kwam het allemaal gedisciplineerd en goed georganiseerd over, deze gebeurtenis kwam natuurlijk niet geheel onverwacht. Langs de randen van het plein voor het paleis waren partytenten opgesteld om alle persmensen onderdak te bieden want in Londen kun je deze dagen gemakkelijk overvallen worden door een buitje. De rest van de middag brachten we door in het toeristische gedeelte van de City, want dat wilden we ook weer eens zien. Daarna met een lightrailtrein terug naar onze wijk. Vanavond liepen we terug door het Brockwell Park en het was een bijzondere sensatie om na een week door het park te lopen en je al een beetje thuis te voelen. Het was heerlijk fris, prachtige wolkenluchten, het groen is weer een beetje opgeknapt door de buien van deze week en het leven is vredig zo aan het eind van de week.
Op de dag (woensdag 8-9) dat voor het eerst sinds mensenheugenis een zwarte man benoemd werd als minister van financiën van het Verenigd Koninkrijk, – zijn voornaam Kwasi verraadt zijn Ghanese wortels, zijn opleiding (Eton, Harvard etc) verraadt zijn politieke kleur, rechts-conservatief -, op die dag dus las ik [i] dat hier in Londen elke dag 250.000 schoonmakers aan de slag zijn om kantoren, openbare gebouwen en publieke ruimtes schoon te houden. 250.000, dat is bijna 10 keer de bevolking van Culemborg! De meesten zijn Afrikanen, maar ook Latijns-Amerikanen en Oost-Europeanen. Zij werken op de meest afschuwelijke tijden, ochtenddiensten van 4 tot 7 uur, avond- en nachtdiensten van 11 tot 4 uur.
Op diezelfde dag bezochten we de tentoonstelling In the Black Fantastic , met werken van Afrikaanse kunstenaars in diaspora die zich hebben laten inspireren door mythen, fabels en science fiction om de lange historie van onrecht en discriminatie tegen zwarten te verbeelden. Het resultaat was een overweldigende explosie van kleuren, materialen, beelden en composities. Werkelijk prachtige werken vol schoonheid, creativiteit en fantasie. Het was een feest om daar rond te lopen en alles in ons op te nemen. Het enige werk dat we kenden was de video met silhouetten van Kara Walker dat we hadden gezien in De Pont in Tilburg. We zijn heel blij dat deze tentoonstelling vanaf 19 november ook te zien is in De Kunsthal in Rotterdam, zodat alle Nederlandse kunstliefhebbers deze werken kunnen bewonderen! De favorieten van Ralph waren: Hew Locke en Lina Iris Viktor, die van mij Wangechi Mutu en Nick Cave (niet de zanger).
Wij reizen inmiddels bij voorkeur met de bus. De bankjes boven vooraan zijn favoriet, niet alleen bij ons als semi-toeristen maar ook bij de Londenaren zelf. Maar ook op de andere plaatsen boven heb je een leuk overzicht over de wijken waar de bus doorheen ploegt. Het duurt allemaal wel wat langer dan de metro maar in de bus is het minder vol en warm en het buslijnen netwerk is zo dicht dat je vaak met een stukje lopen een lijn kunt vinden die je bijna voor de deur van je bestemming brengt. De typische rode dubbeldekker bussen worden trouwens geëxploiteerd door bedrijven als Abellio, ja een dochteronderneming van de NS en Arriva, en dat hoort bij Deutsche Bahn. Dat heet marktwerking en daar houden ze wel van in Engeland. Ze hebben het bijna uitgevonden.
[i] In het onvolprezen boek Dit is Londen, van Ben Judah